Ve işte ben Hanzala...

Yıkık, dökük penceremizden dışarıyı izliyorum. Şehrin sokakları gri bir duman ile kaplı. Tüm gece ağır bir bombardıman olmuş, sabaha karşı bitmişti. Güneş tüm heybetiyle yükselirken; çığlıkları, haykırışları duyuyorum. Kimisi çocuklarını, kimisi annesini-babasını kaybetmiş. Ağıtlar birbirine karışırken kimisi de avuçlarını kanatırcasına sıkarak intikam yeminleri ediyor… 

Öğlene doğru dışarıya çıktım. Bir arkadaşım vardı, dua ediyordum, “Allah’ım inşallah ölmemiştir” diyordum onun için. Biraz sonra sesini duydum. “Hanzala” diye bağırarak yanıma geldi. Mahzundu, ailesi ile birlikte göç edeceklermiş. Son bombardımandan sonra evleri yıkılmış. Oturduk ağladık birlikte. Belki de birbirimizi son görüşümüzdü... Beraber yaptığımız kâğıttan gemileri, kovaya doldurduğumuz suda yüzdürmeyi çok severdi Aylan. ‘'Hadi, son kez yine yapalım mı?'’ dercesine baktı gözlerime. O an babası çağırdı Aylan’ı. Yaşlı gözlerimizle birbirimize baktık ve sarıldık sıkıca. Kâğıttan gemimizi son kez yapamamıştık. Gitmişti Aylan. Artık bu harabe şehirde tamamen yalnız hissediyordum kendimi.

Aradan uzun bir zaman geçmişti. Günler sonra Aylan’ı gördüm televizyonda. Herkes ondan bahsediyordu. Bir denizin kenarında öylece yatıyordu. ‘'Ah, işte bulmuş yine gemisini yüzdürecek bir su’' diye düşündüm. Ama bir sorun vardı. Neredeydi kâğıttan gemisi? Neden yüzdürmüyordu o koca denizde? Neden öylece hareketsiz yatıyordu o kumsalda? Kâğıttan bir gemi yapıp gitse miydim yanına? ''Hadi, kalk ben geldim yüzdürelim gemimizi desem'' kalkar mıydı ki bir daha? Sırtımı döndüm yine “eşref-i mahlukat” olan insana. Kulluğunun hakkını veremeyen ümmete yüzümü nasıl göstereyim ki?

Biz savaşın çocuklarıydık. Peki nasıl hâlâ çocuk kalınabilir ki bu acının ortasında? Kalıyorduk işte. Bosna’da tüm masumiyetimizle “Çocukları küçük kurşunla öldürürler değil mi anne?” diye sorup vicdanları prangalara vurulmuş ümmete sesleniyorduk aslında. Filistin’de bir varilin arkasına sığınmışken acımasızca kurşunlanan küçücük bedenimiz ile direnişimizi taçlandırıyorduk. Suriye’de “Hepinizi Allah’a şikayet edeceğim” derken de kulluğumuzu muhakemeye davet ediyorduk...

Ve işte ben Hanzala,

Yüzümü görmek isteyenlere seslenmek için geldim...