''Muallimim diyen imanlı, edepli, liyakatli, sonra vicdanlı olmayı gerektirir. Bu dördü olmadan olmaz; çünkü vazife çok büyük.'' diyen Mehmet Akif'in kıstaslarına ne kadar uyuyoruz hiç düşündünüz mü? Yıllardır öğretim veriyoruz çocuklara. Bunları bileceksiniz diyoruz nedenini, nasılını sorgulamadan. Sorgulayanı da azarlıyoruz. Robot gibi ezberlemelerini istiyoruz. Bilgi toplumu yetiştiriyoruz! Eğitim hep gariban kaldı öğretimin yanında. Çocuk yalan söylemesin, küfretmesin, sevmeyi bilsin, edepli olsun isteriz ama önce zamir, atar damar, çarpanlara ayırma anlatırız. Fırsat bulursak da dilimizin ucuyla değiniveririz sevgiye saygıya.
Bilgi tohumlarından önce, sevgi tohumlarını ekmek olmalıydı idealimiz. Çocukları at gibi yarıştırmaktan zaman bulamadık insanı, anneyi, kitabı, şiiri, tarihi, ecdadı sevdirmeye.
Hoşgörüsüzlük, bahanecilik, tahammülsüzlük dörtnala koşuyor hoşgörünün olması gerektiği yerde.
Hoş göremedik bizimle aynı takımı tutmayanı.
Hoş göremedik inandığımıza inanmayanı.
Hoş göremedik bizim gibi düşünmeyeni.
Çocuklarımızı ahlaken eğitmeden sadece zihnen eğitip topluma bir bela kazandırdığımız için,
Öğrencilerin hamuruna bir tutam güzellik bir tutam saygı bir tutam hoşgörü en önemlisi bir tutam sevgi koymadığımız için,
Başımızdakilerin temcid pilavı gibi ısıtıp ısıtıp önümüze koyduğu sözleri sorgulamadan her defasında yediğimiz için,
Bir yarışmada karşı tarafın düşman değil,rakip,farklı görüş olduğunu öğretmediğimiz için,
Kazananı tebrik etmeyi öğretmediğimiz için,
Ölen çocukların ardından beraber üzülemediğimiz için,
Zengin, fakir, dinci, dinsiz derken insanlar, İNSAN demeyi öğretmediğimiz için,
Suçlusun Öğretmenim.